Πλειόκαινο -τριβίδες, στερεό σκληροπρωτεινικό απολίθωμα
Τριβίδες – μαρμαρώματα, έτσι τα λέει ο λαός. Στο πολύ μακρινό παρελθόν ήταν ασπόνδυλοι οργανισμοί θαλάσσιας ζωής. Βρέθηκαν ανάμεσα στα βότσαλα των παλαιοακτών. Ξεχωρίζουν πολύ δύσκολα γιατί μοιάζουν με άσπρες πέτρες και με το λευκό μάρμαρο. Η επιφάνειά τους είναι λεία στιλπνή, απαλή σαν βελούδο. Όταν πιάσεις ένα με τα δάχτυλά σου αισθάνεσαι ότι έχεις ένα πολύ ωραίο απολίθωμα, που χαίρεσαι να το περιεργάζεσαι. Πολλά ανέσυρα από το βυθό, αρκετά πήρα από τα ιζήματα των πρανών και λίγα από τα μεγάλα υψόμετρα. Αν τα παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, διακρίνει κάθετες ή οριζόντιες ζώνες, ίχνη από τα μαλακά μέρη σε απολίθωση. Μερικά κοχύλια όπως μύδια σπόνδυλοι venus διατηρούν ολόκληρη την εικόνα τους καταπλήσσοντας για την ομορφιά τους. Πώς όμως απολιθώθηκαν? Υποστηρίζεται η άποψη από τους ειδικούς πως τα κοχύλια μόλις νεκρωθούν κατασταλάζουν σε ιζηματογενή πετρώματα. Λόγω της μεγάλης πίεσης που ασκείται πάνω τους από το θαλασσινό νερό τα ανόργανα μόρια διαπερνούν το κέλυφος και εκτοπίζουν όλα τα οργανικά στοιχεία. Όταν κάποια στιγμή τελειώσει η απολίθωση και οι συνθήκες το επιτρέψουν τα υποθαλάσσια ρεύματα αναλαμβάνουν την μεταφορά τους στις ακτές. Η δική μου ταπεινή άποψη είναι ότι στη μακρινή εποχή ζούσαν πολλά χρόνια και τούτο καταφαίνεται στις απανωτές στοιβάδες στο όστρακό τους. Στο μεγάλο αυτό διάστημα συσσωρεύτηκε σκληρότατη πρωτεΐνη στο όστρακό τους ίσως για προστασία από το δριμύ ψύχος ή γιατί το φυτοπλαγκτόν ή ζωοπλαγκτόν ήταν πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά που βοήθησαν στη μεγάλη ανάπτυξη και εξάπλωση σε όλες τις θάλασσες της Γης. Όταν κάποια στιγμή έκλεισαν τον κύκλο της ζωής τους άλλα έμειναν στην ξηρά και καλύφτηκαν από αμμώδη ιζήματα, άλλα μεταφέρθηκαν με τα ρυάκια και τα ποτάμια στη θάλασσα, όπου εκεί τρίφτηκαν, λειάνθηκαν, κομματιάστηκαν από τα θαλάσσια κύματα και σήμερα τα βλέπουμε παντού σκορπισμένα στο βυθό στις ακτές και στα πρανή. Μερικά κομμάτια είναι τόσο καλά επεξεργασμένα που πολλοί τα χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη για την κατασκευή κοσμημάτων. Τελειώνοντας να πω ότι τα σημερινά κοχύλια ζουν από 1 έως 5 χρόνια, θρυμματίζονται εύκολα και χάνονται, ενώ πολλά από τα αρχέγονα ζούσαν πάνω από 300 χρόνια με αποτέλεσμα με τον καιρό να στερεοποιούνται, να μαγεύουν το βλέμμα μας και οι εικόνες να χορεύουν συρτάκι στο μυαλό μας… Αύγουστος 2011-08-07 Νίκος Ασπραδάκης |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου