Τα λουβιαροχώρια ήταν πολύ μικρές συνοικίες, 2 χιλιόμετρα βόρεια της Ιεράπετρας. Κτίσθηκαν μετά το 1850 για να φιλοξενήσουν ανθρώπους που είχαν ασθενήσει από μια φοβερή αρρώστια, τη λέπρα ή λούβα ,στην ντόπια λαλιά όπως την έλεγαν. Ήταν ο πιό κατάλληλος χώρος γιατί ήταν κοντά στην πόλη και είχαν καθημερινή επαφή με τους συγγενείς τους.
Τα σπιτάκια γκρεμίστικαν από τους Γερμανούς το 1941 και με τις πέτρες που πήραν έκτισαν τα δικά τους οχυρωματικά έργα , για να ελέγχουν τις κινήσεις των πολεμικών συμμαχικών πλοίων.
Η λούβα ήταν τρομερή και φοβερή αρρώστια του δέρματος.Φουσκάλες που πυορραγούσαν μόλυναν πολλά μέλη του σώματος, όπως τη μύτη τα αυτιά τα μάτια και τα δάκτυλα των άκρων, με αποτέλεσμα ένα ένα να καταστρέφονται, και να αποπίπτουν. Δεν αντιμετωπιζόταν με φάρμακα, οι γιατροί σήκωναν τα χέρια ψηλά, και έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Οι άρρωστοι κατέφευγαν σε πρακτικές γιάτρισσες, και με γιατροσόφια ή γηθιές προσπαθούσαν να βοηθηθούν, χωρίς ουσιαστικά να έχουν ιάσιμο αποτέλεσμα.
Η περιοχή μας φιλοξένησε πάρα πολούς ασθενείς από ολόκληρο τον νομό Λασιθίου. Στις εποχές που η αρρώστια φούντωνε ή βρισκόταν σε έξαρση οι ασθενείς πέθαιναν πολύ γρήγορα και τούς έριχναν σε ένα πολύ μεγάλο πηγάδι, που βρισκόταν δίπλα από την εκκλησία του αγίου Δημητρίου. Κάποιος τολμηρός ιερέας που δεν φοβόταν την μετάδοση της νόσου πήγαινε και τους κοινωνούσε λίγο πρίν πεθάνουν. Η εκκλησία κτίστηκε από τους λεπρούς.
Από τον παππού μου άκουσα ότι πολλοί που αρρώσταιναν, έμεναν κλειδωμένοι στα σπίτια τους και οι συγγενείς αποσιωπούσαν το γεγονός με αποτέλεσμα όλοι να γίνονται θύματα της ασθένειας . Στις εποχές που η λέπρα ήταν σε ύφεση και τα συμπτώματα της νόσου ήταν ηπιότερα οι άρρωστοι πήγαιναν στα χωράφια τους και δούλευαν για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα τρόφιμα. Στις εποχές που η νόσος θέριευε και οι ασθενείς δεν μπορούσαν να εργαστούν οι συγγενείς τους έφερναν τρόφιμα ,και τα άφηναν ,σε κάποιο τράφο , για να τα πάρουν αργότερα οι άρρωστοι. Επίσης πολλά τρόφιμα τα έδεναν στην άκρη ενός μεγάλου σχοινιού και οι άρρωστοι τα τραβούσαν κοντά τους. Επίσης τον άκουσα να λέει ότι όλοι τους ήταν άνιπτοι (άπλυτοι), οι άνδρες αξύριστοι και φορούσαν συνεχώς τα ίδια ρούχα καί γενικά είχαν εμφάνιση αξιολύπητη. Ζούσαν στη μοναξιά ,απομονωμένοι και στο περιθώριο της ζωής.
Το 1910 όλοι οι χανσενικοί της Κρήτης μεταφέρθηκαν στο λεπροκομείο της Σπίναλόγκας γιατί τους είπαν ότι θα είχαν πρόσβαση σε γιατρούς, σε φάρμακα και σε νοσοκομειακή περίθαλψη. Το 1957 η αρρώστια έγινε ιάσιμη και το λεπροτομείο έκλεισε, και σήμερα είναι πόλος έλξεως χιλιάδων τουριστών.
Νίκος Ασπραδάκης 30 -3- 2012
Τα σπιτάκια γκρεμίστικαν από τους Γερμανούς το 1941 και με τις πέτρες που πήραν έκτισαν τα δικά τους οχυρωματικά έργα , για να ελέγχουν τις κινήσεις των πολεμικών συμμαχικών πλοίων.
Η λούβα ήταν τρομερή και φοβερή αρρώστια του δέρματος.Φουσκάλες που πυορραγούσαν μόλυναν πολλά μέλη του σώματος, όπως τη μύτη τα αυτιά τα μάτια και τα δάκτυλα των άκρων, με αποτέλεσμα ένα ένα να καταστρέφονται, και να αποπίπτουν. Δεν αντιμετωπιζόταν με φάρμακα, οι γιατροί σήκωναν τα χέρια ψηλά, και έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Οι άρρωστοι κατέφευγαν σε πρακτικές γιάτρισσες, και με γιατροσόφια ή γηθιές προσπαθούσαν να βοηθηθούν, χωρίς ουσιαστικά να έχουν ιάσιμο αποτέλεσμα.
Η περιοχή μας φιλοξένησε πάρα πολούς ασθενείς από ολόκληρο τον νομό Λασιθίου. Στις εποχές που η αρρώστια φούντωνε ή βρισκόταν σε έξαρση οι ασθενείς πέθαιναν πολύ γρήγορα και τούς έριχναν σε ένα πολύ μεγάλο πηγάδι, που βρισκόταν δίπλα από την εκκλησία του αγίου Δημητρίου. Κάποιος τολμηρός ιερέας που δεν φοβόταν την μετάδοση της νόσου πήγαινε και τους κοινωνούσε λίγο πρίν πεθάνουν. Η εκκλησία κτίστηκε από τους λεπρούς.
Από τον παππού μου άκουσα ότι πολλοί που αρρώσταιναν, έμεναν κλειδωμένοι στα σπίτια τους και οι συγγενείς αποσιωπούσαν το γεγονός με αποτέλεσμα όλοι να γίνονται θύματα της ασθένειας . Στις εποχές που η λέπρα ήταν σε ύφεση και τα συμπτώματα της νόσου ήταν ηπιότερα οι άρρωστοι πήγαιναν στα χωράφια τους και δούλευαν για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα τρόφιμα. Στις εποχές που η νόσος θέριευε και οι ασθενείς δεν μπορούσαν να εργαστούν οι συγγενείς τους έφερναν τρόφιμα ,και τα άφηναν ,σε κάποιο τράφο , για να τα πάρουν αργότερα οι άρρωστοι. Επίσης πολλά τρόφιμα τα έδεναν στην άκρη ενός μεγάλου σχοινιού και οι άρρωστοι τα τραβούσαν κοντά τους. Επίσης τον άκουσα να λέει ότι όλοι τους ήταν άνιπτοι (άπλυτοι), οι άνδρες αξύριστοι και φορούσαν συνεχώς τα ίδια ρούχα καί γενικά είχαν εμφάνιση αξιολύπητη. Ζούσαν στη μοναξιά ,απομονωμένοι και στο περιθώριο της ζωής.
Το 1910 όλοι οι χανσενικοί της Κρήτης μεταφέρθηκαν στο λεπροκομείο της Σπίναλόγκας γιατί τους είπαν ότι θα είχαν πρόσβαση σε γιατρούς, σε φάρμακα και σε νοσοκομειακή περίθαλψη. Το 1957 η αρρώστια έγινε ιάσιμη και το λεπροτομείο έκλεισε, και σήμερα είναι πόλος έλξεως χιλιάδων τουριστών.
Νίκος Ασπραδάκης 30 -3- 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου